Hallo allemaal,


Na een heerlijke, warme zomer, waarvan we deels genoten hebben met bezoek, en veel fysieke arbeid verricht hebben om de deadline te halen van 15 september.
Maar het is gelukt: de gîte en chambre d’hôtes op de parterre zijn gereed!. Het bruidspaar verbleef in de chambre en de ouders met een bevriend stel in de gîte. Op de camping waren vier grote tenten opgezet voor in totaal 18 personen. De zaal had een metamorfose ondergaan, geheel in rugbysfeer gezet door een decoratrice, zoals de fransen dat doen. Ook de stoeltjes uit Parijs stonden te pronken, met hulp van vrienden in de zomer lekker in het zonnetje opgeknapt.


’s Middags verzamelden de bruiloftgasten zich op het terrein, met de grote spelersbus van de rugbyclub van Albi werden ze opgehaald en naar het stadhuis gebracht. Om zeven uur kwam de bus het erf weer oprijden en werd het aperitief op het terras genuttigd, hierbij waren wij ook uitgenodigd. In de zaal werd het diner geserveerd, en tot in de vroege uurtjes was er feest.

Vanaf 1 januari wordt de bestemming van het terrein, Ateliers les Landes, officieel op de kaart gewijzigd in zone NL, niet omdat we uit Nederland komen, maar het wordt een; ‘zone naturelle à vocation Touristique ou de loisirs’. Dus van agrarische bestemming naar toeristische bestemming!
Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat.

 

Momenteel zijn de gîte ‘Bacchus’ en de chambre d’hôtes ‘Venus’ gereed en we verwachten per 1 juni 2013 ook de gîte ‘Sol’ te kunnen exploiteren.
Daarna zal er verder gebouwd worden aan de laatste gîte ‘Uranus’. Liefde, schoonheid, wijn, feesten, zon, sterren. Je ziet: bij ons ben je overgeleverd aan de Goden!
Onze vernieuwde website www.ateliersleslandes.com is nu te bekijken, met foto’s en informatie over de huuraccommodaties, de kleine camping, en de zaal.
Ook zijn we bezig onze site zo veel mogelijk te linken en ons aan te sluiten bij verschillende organisaties, zodat we beter op internet gevonden kunnen worden.
Hoewel, het kan ook anders lopen; van de zomer werd er door vakantiegangers gebeld, vanuit de toen koude en natte Pyreneën, of er nog plaats was op onze camping.
Ze wilden eigenlijk naar het gebied bij Bordeaux “ Les landes” ( “Landes” voor de fransen), maar op internet stuitten ze op onze site, niet in hetzelfde gebied, maar het leek ze wel aantrekkelijk, en ze hebben de twee laatste weken van hun vakantie, hier op Les landes, genoten.

 

Al eerder deze zomer hadden we twee feesten in de zaal, een groot feest voor ca 50 man, en een groter feest voor ca 100 personen, waarbij ook de camping afgehuurd was.
Enige weken eerder kregen we een reservering voor twee weken op onze camping van een Vlaams stel.

Dat er tijdens hun verblijf een groot feest zou zijn op het terrein was geen probleem.

In de loop van de feestdag druppelde de gasten binnen en vestigden zich op de camping met tentjes en twee grote mobilhomes.
Het feest werd gevierd, gewijnd en gebierd. De volgende morgen leek onze Belgische gast enigszins geprikkeld, ons opgewekte ‘goedemorgen’ werd met een binnensmonds gemompel beantwoord. Op de vraag of alles goed was werd ontkennend geantwoord; “er is vannacht een fles cola in onze tent leeggespoten, alles zit onder de cola en plakt”

We gingen gelijk met hem mee om poolshoogte te nemen.
De hele tent was al binnenste buiten gekeerd, alle huisraad lag buiten en we zijn ze gaan helpen met emmers en sponzen.
Ook een paar net gekochte leesboeken waren naar de knoppen.
Navraag bij een tentje vlakbij leerde dat een groepje kinderen het gedaan zou hebben.
Er liepen wat boefjes op het terrein te slenteren, maar die wisten van de prins geen kwaad. Het was niet overtuigend.
Even later kwamen ze schuchter naar ons toe, de oudste van de drie nam het woord en biechtte hun daad op. De jongste, waarschijnlijk de daadwerkelijke schuldige, stamelde met tranen in z’n ogen nog naar de oudere: “ja, maar jij zei nog dat er iets spannends moest gebeuren”.
Op dat moment kwam ook de moeder aanlopen van de jongens, zij huurde de zaal en het terrein dat weekend voor haar feest. Ze was erg boos op de kinderen en bood honderd maal excuses aan. Moeder sprak de kinderen stevig toe, timide dropen de drie jongens af om bij de Vlamingen spijt te betuigen. Even later regelde de moeder een
schadevergoeding met onze campinggasten, die dat gelukkig op prijs stelden, maar bovenal de excuses van ‘les p’tits gars’.

’s Middags bleef er nog een grote groep feestgangers voor een gezamenlijk ‘repas’, aan lange gedekte tafels onder de parasols waar de vin de Gaillac weer rijkelijk vloeide.
Maar ook in en om het zwembad was het een drukte van belang, geplons en gespetter. Een van de gasten sprak ons aan: “ik heb gehoord dat jullie Nederlanders zijn, leuk!” Ik ben afgelopen kerst in Nederland geweest met Julia mijn dochter” .“Juliaaaa!!” riep hij, daar kwam ze, een schattig frans meisje.

Veertien jaar was ze en had met haar vader een week lang Nederland bezocht, omdat ze mocht kiezen van d’r vader waar ze heen wilde en ze had over Nederland geleerd op school.
In Amsterdam, Rotterdam, Groningen, Den Haag en Scheveningen (en dat sprak ze ook nog goed uit) waren ze geweest en ze hadden drop geproefd, stroopwafels gegeten en zelfs de haring was ‘très bon’.

Het ‘quartier rose’ in Amsterdam had ook veel indruk op haar gemaakt.
In Den Haag logeerden ze in hotel Corona op het buitenhof. Bij het uitladen van de koffers uit de taxi, gebaarde de fransman een achter hun wachtende automobilist dat hij snel zou uitladen, waarop deze aangaf ‘doet u maar rustig aan!’.
Hun enthousiasme voor de Nederlanders werd steeds groter “wat zijn ze toch geduldig en aardig!” Wij keken elkaar aan, ging dit over ons land? De namen van de steden klopte wel, maar verder……
Julia: “ik zou later heel graag in Nederland gaan wonen, très cool!”


Gezien:

Omdat er een steen in het valkennest is gelegd vanwege de verbouwing hadden we dit jaar geen broedpaar valken. Ook de duiven hebben we de toegang tot de toren ontzegd, ze hingen wel nog wat rond maar konden toch hun ei niet kwijt.
Door vooral het niet aanwezig zijn van de valken durfden heel veel kleine vogels te nestelen in en om Les landes. Vanaf mei tot ver in de zomer was het een en al gezellig getjilp en gekwetter; zwarte roodstaarten, mussen, putters, kuifmezen, boomkruipers, boomklevers, de bonte specht, de groene specht, de wielewaal en natuurlijk…… de hop.
Op de weg naar Gaillac duizenden vlinders op het warme asfalt, we moesten eromheen slalommen, het waren heidezandoogjes.
Ook zagen we de felgroene smaragdhagedis, hij kan wel tot 50 cm lang worden.


In de chambre d’hôtes broedde een stel zwarte roodstaarten in een nis in de muur.
We waren op die plek aan het verbouwen en hielden zo veel mogelijk rekening met het jonge ouderpaar. Het was spannend want de datum voor het plaatsen van het kozijn stond vast.
We wisten wanneer de eieren gelegd waren en zo konden we ongeveer de uitvliegdatum berekenen.
De dag voor het plaatsen van het kozijn waren de vogels gevlogen, gelukkig!

Enkele dagen later toen we de chambre aan iemand lieten zien, fladderden er tot onze grote schrik nog twee zwarte roodstaarten rond, die in paniek richting daglicht vlogen, helaas zat hier een ruit tussen, ze belanden versuft op de grond, maar even later vlogen ze alsnog hun vrijheid tegemoet, het gezin was weer herenigd!

John, de zwager van Pauline, heeft op een ochtend een dood steenuiltje uit het zwembad gevist, dacht te kunnen zwemmen, uilskuiken……..


Dit was het even uit het Goddelijke franse leven,

Pauline en Maarten