Hallo allemaal,

Na een erg drukke tijd eindelijk weer een bericht van ons.

Onder vuur

Begin Maart kregen we een verontrustend telefoontje van de burgemeester; op de Mairie waren protestbrieven ontvangen tegen onze camping op les landes, zelfs in ‘La Dépêche’, de plaatselijke krant was een bezwarend artikel verschenen, en in het hele dorp werd er over gepraat, er werd gedreigd het dorp vol te plakken met pamfletten: ‘Non au camping Les landes”! Er werd een handtekeningenactie opgezet waarbij men zelfs niet geschroomd heeft een Altzheimer patiënt te laten tekenen.  De burgemeester stelde voor om een informatieavond bij ons te organiseren om zo de verontruste gemoederen van de actievoerders te sussen.

Een redelijk bevriend Engels stel had ook de petitie ondertekend en dit verbaasde ons zeer, tenslotte waren ze op hoogte van onze plannen. Pauline belde op om een afspraak met hen te maken om onze plannen nader toe te lichten. Maar onze Engelse vriend wilde niet op onze invitatie ingaan: ”Nee, we hebben helemaal geen behoefde om hierover te praten, we denken dat het uit de hand gaat lopen met die camping van jullie en hij bleef maar herhalen: “we’re very concerned, we’re very, very, concerned!”

Het was een mooie lenteavond, de burgemeester arriveerde als eerste. We bespraken hoe de bijeenkomst vorm zou krijgen. Kort daarop arriveerden de eerste genodigden.
Met een dubbel gevoel schudden we de hand van onze directe buren, Mr et Mme ‘Petit’, waarvan wij wisten dat zij achter de hele hetze zaten. Ook onze Engelse buurvrouw kwam, haar man ‘very concerned’ thuis achtergelaten. Een Engelse wijnboerin, die onlangs aanpalende grond in gebruik had genomen, was ook aanwezig.

Op enige afstand stond de burgemeester met onze Engelse buurvrouw ‘Patty’ te praten, zichtbaar geschrokken, haar hart vastgrijpend, wit weggetrokken stamelde ze “C’est pas vraie, c’est pas vraie!”
De laatste gast, de vrouw van de generaal, kwam chique overtijd. Zij verhuurd ook gîtes, maar had de petitie niet ondertekend, ze was gewoon nieuwsgierig.

De Altzheimer vrouw, tja…waar bleef die nou.  De rondleiding kon beginnen. We lieten de chambre, de gîte, en vervolgens de kleine camping en de gîtes in aanbouw zien. Via de studio op weg naar de grote zaal, legde Maarten en passent enthousiast de techniek van de pinhole-fotografie uit, waarbij de burgemeester ontspannen en geïnteresseerd luisterde, terwijl de meeste anderen zichtbaar morrend en nukkig om zich heen stonden te kijken. In de grote zaal namen we plaats aan de lange houten tafel.

Monsieur le Maire nam het woord en zette uiteen volgens welke gedachtengang en richtlijnen de vergunning tot stand was gekomen. Ook hadden alle belanghebbenden de hele maand november tijd gehad om schriftelijk bezwaar aan te tekenen, maar men had wel van heel goede huize moeten komen om een gegrondverklaring van het bezwaar gehonoreerd te doen krijgen, tenslotte is het beleid van het ‘communauté de communes’ werkgelegenheid en toerisme bevorderen. Patty was bijna overstuur toen ze begreep dat ze door haar buren ‘Les petits’ was meegezogen een petitie te tekenen, die bij voorbaat kansloos was.
Daarna volgde het vragenvuur, ze hadden allemaal op een of andere manier betrekking tot angst voor overlast.

Wij gaven onze goede intenties aan, en dat het zeker niet de bedoeling is om overlast te veroorzaken. Maar toch nog even en passent grappend de opmerking: dat die 28, vijf meter hoge vlaggenmasten met de vlaggen van de Europese unie niet afgebeld konden worden, wat hier en daar een zuur lachje opwekte.
De vrouw van de generaal concludeerde dat men Pauline en Maarten maar moest vertrouwen, en dat het heus wel goed zou komen. De Engelse wijnboerin bleek geen bezwaar te hebben maar ze was bang dat onze gasten last zouden hebben van hun activiteiten.
De burgemeester gaf aan dat er van gemeentezijde een contra-artikel in ‘la Depêche’ zou komen en dat zou niet mals zijn!

Wij ontkurkten de heerlijke koele witte Gaillac van onze ‘andere’ buren en hieven met z’n allen het glas. Een paar glazen verder sprak Mr Petit zichtbaar opgelucht “dit hadden we veel eerder moeten doen!” Bij het afscheid viel Patty Pauline emotioneel in de armen, terwijl ze theatraal met de wijsvinger van haar gestrekte hand een traan wegwuifde, haar witte gezicht was nu gebroken wit.

Mr et Mme Petit gebaren nu vriendelijk als we elkaar zien. Patty hebben we niet meer gezien maar haar ‘very, very concernde’ echtgenoot wende snel zijn blik af op het dorpsfeest.
De week daarop melden zich nog telefonisch en fysiek mensen uit de buurt die nadrukkelijk wilde zeggen dat zij de petitie NIET ondertekend hadden en ons initiatief steunen! Kortom: een storm in een glas wijn!

Verbouwing Gîte

Net zoals vorig jaar hadden we ook dit jaar een deadline, nu voor de tweede gîte; 20 juli moest gîte ‘Sol’ af zijn, vanaf die datum is de gîte voor vijf weken verhuurd aan drie verschillende huurders.
Deze mensen hadden gereserveerd zonder enige foto te hebben gezien, als de sfeer maar vergelijkbaar zou zijn als die van gîte ‘Bacchus’, foto’s van Sol waren wel beschikbaar maar je moest over heel veel fantasie beschikken om hier je ideale vakantiebestemming in te herkennen.

Er is dus veel vertimmerd in en om de gîte; isoleren van de verdiepingsvloer, aanleggen van aan en afvoeren van elektra en water, het plaatsen van de wanden, isoleren en beplaten ervan, laminaatvloeren leggen, verlichting, schilderwerk, kozijnen plaatsen, natuurstenen muren voegen, ventilatiesysteem aanleggen, dakdoorvoeren, betonvloeren storten van het toilet en de badkamer, ophogen van de grond voor de entree, grind verspreiden, hekken en schutting plaatsen. Maar ook de inboedel verzorgen, zoals kinderstoel, babybedje, bankstel, tafel en kasten. We hebben veel op de 2de handssite ‘le bon coin’ (leboncoin.fr) gevonden.
Gelukkig hadden we ook af en toe hulp van familie en vrienden. Aan het plaatsen van de trap, de balustrade en de kamer in de gîte zijn we niet toegekomen, dit was voor de huurders gelukkig geen probleem. Vooral de laatste weken waren zwaar vanwege de hoge temperaturen.
Alles was pas op de laatste dag klaar en schoon voor gebruik, de eerste huurders waren blij met hun ongeziene beslissing. Het is nu even afkicken van het hele harde werken maar vervelen hoeven we ons beslist niet. Vanaf de deadline is het ook druk en gezellig met andere gasten van gîte Bacchus, chambre d’hôtes Venus, de camping en de caravan. Al die tijd hebben we schitterend weer en liggen de gasten aan het zwembad of trekken erop uit in de omgeving, en enthousiast zijn ze stuk voor stuk, zeker drie keer hebben gasten hun verblijf verlengd, ze moesten dan wel uit hun gîte of chambre naar caravan of tent uitwijken omdat de volgende huurders zich al weer aandienden.

Gezien

Alweer lang geleden; en wild zwijn spurtte over het terrein, wellicht op weg naar een copieus kerstmaal.

Ook vonden we een dode specht, die had het te bont gemaakt.

Er zijn nieuwe gasten in de gîte gearriveerd. Bij aankomst sprong een jongetje uit de auto, triomfantelijk een plastik bakje omhoogstekend, “ ik heb een hagedis, al twee dagen!”. Als dat maar goed gaat.

We hebben op Les landes ook een klein museum; het bestaat uit vier vitrinekasten met daarin een verzameling oude camera’s, ijzeren voorwerpen die op het terrein gevonden zijn, zoals oude tangen, spijkers, jeu de boules ballen, hoefijzers, een grote zware koperen waterkraan, maar ook sleutels en een oud slot. Een ‘Gaudi medaille’ (fotografieprijs). En dan zijn er nog allerlei kleine voorwerpen, zoals een woestijnroos, een lintje met een zilveren kruis ter herinnering aan de slag bij Waterloo, twee meisjesportretten gemaakt door de hoffotograaf van Kaiser Wilhelm, de laatste Duitse Keizer. Een fossiel van een schelp, miljoenen jaren oud. Een knikker uit de middeleeuwen en een blikken auto uit Madagaskar. En er is nog veel meer.

Nadat Fiep (zes jaar) ons museum had gezien, moesten wij ook haar museum zien.
Het museum van Fiep bestond uit een vogelnest, een wekpot en een bont beschilderd kistje. Het vogelnest was leeg, maar een belangrijk bezit van het museum, het was tenslotte de kraamkamer van een vogelfamilie geweest.

In de glazen wekpot bevonden zich verschillende dode insecten; torren, sprinkhanen, een Steenhommel, een cigale, een gouden tor, een duizendpoot maar bovenal een vliegend hert, een grote zwarte kever met scharen om zijn prooi te verzwelgen. De jonge conservatrice pakte ze allen een voor een op om ze te laten zien, waarbij ze voorzichtig met haar wijsvinger het insect aaide, “durf jij dat ?” vroeg ze dan.
En dan het kistje, dat ze koesterde want hierin zat de levende have. Voorzichtig klapte ze het deksel van het kistje open, dat mocht soms maar even open, want het koste bij het sluiten meestal een of twee vuurwantsen het leven, ze werden doodgedrukt door het deksel, waardoor ze de vorm van de sluitingsrand kregen, plat en de hoek om. Ze was er niet zo rouwig om, want er zaten veel vuurwantsen in het doosje.
Zo had Fiep haar eigen draagbare Naturalis.

Voorlopig is het hier nog volop zomer en zijn er nog mogelijkheden om te verblijven op Les Landes de komende tijd, kijk even op www.ateliersleslandes.com

Dit was het weer even uit het tribulante franse leven.

Pauline en Maarten