Hallo allemaal,


Hoe is het ermee, mooie zomer gehad, en met de beurskrach? hopelijk de schade beperkt kunnen houden. Altijd stil blijven zitten tijdens het scheren!

Wij winnen bijna nooit een prijs, maar we doen ook nergens aan mee, behalve als je bij de kassa een krasbon krijgt. We krasten een volle winkelwagen. Het meisje van de acceuil kwam even later met de volle wagen aan. Het was net alsof ze een willekeurige wagen van een ander uit de supermarkt had gehaald.

Er lag niets in dat wij ooit zelf gekocht zouden hebben.

We hebben de afgelopen weken dingen gebruikt en geproefd, zoals andere servetten, shampoo, keukenrollen, vleeswaren, diepvriesmaaltijden, pasta, koffie, koekjes, chocolade, mineraalwaters, siroop, zoutjes en chocolade- schuimdesserts die we eigenlijk hadden moeten verwarmen, of dat ze eetbaar had gemaakt wagen wij te betwijfelen, enfin, het geheel was een aardig experiment.

Onze chef d’etat Nicolas Sarkozy, voelt zich nogal gepikeerd nu hij een zaak heeft verloren tegen de verkoop van de voodoopop die van hem is gemaakt, het is een heel pakket, inclusief naalden.
De rechter besliste dat het recht op vrije meningsuiting en het recht op humor prevaleerde boven zijn persoonlijke angst om virtueel geprikt te worden.

 

De laatste franse veteraan die meevocht in de eerste wereldoorlog (1914-1918) is onlangs overleden. De van origine Italiaan Lazare Ponticelli stierf 12 maart j.l. op 110 jarige leeftijd in zijn woning in een buitenwijk van Parijs. Hij kwam als jongen van 9 naar Frankrijk, na de dood van zijn vader 101 jaar geleden . Nu zijn al die jongens dood die meevochten en wier gesneuvelde kameraden al bijna 90 jaar herdacht worden op de duizenden gedenkstenen verspreid over stad en land.

 

Het is alweer zeven jaar geleden dat het WTC in New York werd getroffen door terroristen. Wij reden tussen Albi en Cordes toen op de radio een vaag bericht kwam over vliegtuigjes die het WTC invlogen. Wij dachten aan radiografisch bestuurbare vliegtuigjes uitgerust met bommen, omdat wij ons niet konden voorstellen dat het om gewone bemande passagiersvliegtuigen ging.

We verbleven toen in een mobil-home op een camping nabij Cordes, daar aangekomen vertelden wij andere campinggasten –voornamelijk Engelsen- wat we op de radio gehoord hadden.

Tot onze verbazing nam men het ter kennisgeving aan en vervolgden ze het lezen in hun spannende paperback of de Times.

We hebben direct in een van de campinggebouwen een groot televisiescherm aangezet om het CNN verslag te volgen, het waren vreselijke beelden. We reden terug naar Cordes om batterijen voor de wereldontvanger te halen, om het nieuws van de aanslagen te kunnen blijven volgen. De verkoopster keek ons ongelovig aan toen wij het ernstige nieuws vertelden. En zo zal menigeen nog precies weten wat ie deed en waar ie was op het moment van die dag 9-11, zoals dat vaak gaat met indrukwekkende gebeurtenissen.

In die tijd konden wij niet beseffen dat we zo dicht bij de plek waren waar we nu wonen, we kunnen vanuit de woonkamer een groot huis zien dat op de berg staat, waarvan aan de voet die camping ligt.

 

De terrastegels om het zwembad zijn gelegd, we zijn er aan begonnen met de onverwachte verrassingsbezoekers rond Maartens verjaardag, een mooie aanzet waar wij samen op doorborduurden en wat in totaal vijf weken in beslag nam, niet altijd hele dagen, daar was de klus te zwaar voor. Het uitpakken van de pallets, in totaal acht, met elk tachtig tegels van 50x50cm, het klaarleggen van de tegels op de betonnen ondergrond, cement aanmaken met de betonmolen, per tegel een cementbed maken- aan een kant van het terras wel zeven centimeter hoog-, dan waterpassen, en dan de tegel leggen en aankloppen met de rubber hamer. Soms konden we met de inhoud van een betonmolen maar twee tegels leggen. Het was die weken erg warm voor een dergelijke klus aan de rand van zo’n heerlijk zwembad, we doken er af en toe wel even in. Uiteindelijk hebben we 9000 kilo zand en 42 zakken cement van elk 35 kilo verwerkt.
Daarna heeft Pauline d’r vader met het grootste deel van het voegen meegeholpen, dat nog eens in z’n geheel zo’n twee weken duurde.
Als laatste hebben Pauline en Jacky, Maartens zus, de cementsluier verwijderd. Die belachelijk hoge offertes voor het tegelen van het terras, bleken toch iets realistischer dan we eerst dachten.

 

Deze zomer hebben vrienden en familievrienden geholpen met onder andere; electra van het sanitairblok en buitenverlichting zwembad, verfwerk van luiken en binnendeuren, stellen van deurposten, snoeien van de vijf meter hoge buxussen om het ‘Poolhouse’, het slopen van verschillende betonvloeren in de toekomstige studioruimte, maar ook het leeghalen van deze ruimte en het ‘local technique’ was nog een behoorlijke klus.

Ook hebben we met onze gasten wat gezellige uitstapjes gemaakt naar o.a. Albi en Cordes, en we zijn wijn gaan proeven bij onze buren, Astrid en Olivier, die een biologische wijngaard exploiteren.

Zeker de witte wijn die zeer fruitig en fris is valt bij iedereen goed in de smaak. Daar hebben we ook de negentig jarige vader van Olivier gesproken, die twintig jaar in Rotterdam voor Unilever heeft gewerkt en dus ook een beetje Nederlands spreekt en verstaat, de voertaal op het bedrijf was natuurlijk engels.

Ze verbouwen niet alleen wijn, maar ook hebben ze een eigen moestuin, behalve de dozen wijn kregen we een enorme hoeveelheid courgettes mee, de buurman bedankte ons hartelijk, nu was er weer perspectief op ander voedsel in plaats van wekenlang courgettes.

 

We zijn naar het chateau musée du Cayla, (te lopen vanaf ons huis), geweest, waar de familie Guérin woonde in de eerste helft van de 19de eeuw, Maurice de Guérin en zijn zus Eugenie waren beiden schrijver. Ze schreven over het dagelijkse leven in romantische stijl. Het chateau en de omgeving waren een grote inspiratiebron. De meeste fransen hebben de boeken gelezen.
Verder was er nog een kleine kledingtentoonstelling over Dandy’s, uit de eerste helft van de 19de eeuw met jasjes, gilets, hoge hoeden en blouses met kant.
Een foto expositie in het musée des Beaux Arts in Gaillac genaamd ‘silences’ was ook de moeite waard, fraaie landschappen -veel zwart wit- op geschept papier gepresenteerd.

 

Dan zijn we nog in de Abdij van Beaulieu-en-Rouerque geweest (een kleine 20 min rijden hier vandaan). Het fraaie gebouw is uit witte kalksteen opgetrokken en is gesticht in 1144. Het maakt deel uit van centre des monuments nationaux, welke monumenten thans dienst doen als expositieruimten. Er waren interessante beelden en schilderijen te zien. Er liepen ook poezen rond, en als je goed kijkt zie je tussen de beelden in de Abdij een van de twee katten-dralen.

Onlangs schrokken we op van het zwaar kloppend geronk van een helikopter die laag over ons huis vloog en verderop bij een buurman op het erf landde. Deze buurman woont er nog niet zo lang, soms komt ie joggend voorbij om zijn conditie op pijl te houden. We hoorden van Astrid onze buurvrouw dat deze man generaal is, en de hoogste politiebaas van Frankrijk, om die reden wordt hier extra gesurveilleerd. We zijn gescreend en ze houden alles goed in de gaten


Gezien:
In de binnenmuur van de grote ‘grange’ was een nest van een stel zwarte roodstaartjes, de vogels vlogen in en uit tijdens het opgroeien van hun jongen -in totaal vijf- en wij hielden zo veel mogelijk rekening met ze bij ons werk, het bouwen van het sanitairblok, in die ruimte, maar zo nu en dan, door de drukte en de herrie durfden de ouders niet naar binnen om de jongen te voeren. Het nest, zat op ooghoogte dus we konden het jonge gezin goed volgen. Op een dag kregen ze vlieglessen, ze hipten door de schuur en vlogen dan kleine stukjes om weer heel stuntelig te landen, maar ze voorderden zeer snel, de volgende ochtend waren ze uitgevlogen. Totdat we plotseling de moeder terug zagen komen om een achterblijvertje te voeren, de jongste telg uit het laatste ei. Na twee dagen bijles is ook die met z’n moeder meegevlogen.
Voor het vullen van het zwembad moest het regenwater eruit, er zaten drie padden in en een slang. De slang is verwijderd door de zwembadbouwer en wij hebben de padden in veiligheid gebracht, in een plas water bij de toegangsweg.
Eind september was er plotseling een drukkende dag vol met zwermen kleine insecten, ongewoon veel, de zwaluwen foerageerden er vrolijk op los, zo nu en dan over ons zwembad scherend om als een kleine Canadair water in te nemen, dit zijn de voorbereidingen voor de grote reis naar het diepe zuiden. Van tijd tot tijd zaten ze naast elkaar te kwebbelen op honderden meters elektriciteitsdraad, alvast de voorpret van de grote vakantie.
De zwaluwen zijn 2 oktober vertrokken, het was stil.

 

Momenteel zijn we bezig met een motorzeis het hoge gras weg te maaien, het staat op sommige plekken meer dan twee meter hoog. We worden gestoken door hele kleine rode spinnetjes, ‘de âoutat’ die vanaf augustus, de naam zegt het al, tot laat in de herfst voorkomen. Alleen de jonge exemplaren steken en zuigen zich vol met bloed. Dit jeukt vreselijk, ja, dat is echt afzien op het franse platteland.
Over rode beestjes gesproken; we hebben niet alleen een generaal hier in de buurt wonen maar ook heel veel ‘gendarmes’, zo wordt hier de vuurwants genoemd, het schild ziet eruit als het vroegere franse politie-uniform met zwart en rood. Ze surveilleren hier in grote getale.

 

‘Les Landes’, dit is zoals eerder geschreven ons adres. Anderhalf jaar geleden vroegen we op de Mairie of zij een naambordje wilde plaatsen omdat dit ontbrak. Als er meer andere aanvragen voor bordjes kwamen zou het besteld worden. Een maand geleden informeerden we naar het bordje, “ooh! staat het ‘panneau’ er dan nog niet? Het is toch al lang besteld”. Ondertussen bladerde de receptioniste in wat papieren en haalde een dossier te voorschijn, ook de gemeentesecretaris begon zich ermee te bemoeien.
Er ging een map open waarin een kopie lag met de bestelling van ‘Les Landes’ met een pijl naar rechts, eronder een stempel ‘geleverd’ terwijl we een pijl naar links nodig hadden. Voilà, c’est ça, dit is het, het staat er al! Jullie moeten echt beter kijken, het is vorig jaar november geplaatst.

Wij vertrokken weer en zijn rondom ons huis heel goed gaan zoeken, maar konden niets vinden. Toen we thuis de auto uitstapten, stopte er een witte bestelauto achter ons, het was de gemeentesecretaris.

Hij had het bordje ook niet gevonden maar zou ervoor zorgen dat het in orde kwam. Twee weken later kwamen we uit Gaillac en namen de eerste afslag na Cahuzac naar links. Hé, daar stond ons bordje, een beetje scheef, maar ach, en inderdaad ook een pijl naar links, het komt niet bepaald in aanmerking voor een ‘typografie en design award’.

 

Het is alweer enige jaren geleden, dat we door de Provence richting Spanje reden. Het was al na zevenen in de avond dat we Beziers binnenreden op zoek naar een hotel. Het hotel waar we graag wilde overnachten was vol, we zochten door, hotel in, hotel uit, het was drukkend warm. Alles leek bezet, er was een groot congres in de stad, werd ons verteld.
We belanden bij een hotel aan een groot plein met de ingang in een zijstraat. We kwamen een smoezelig halletje binnen met veel plastic bloemen, achter een met schrootjes in elkaar getimmerd receptiemeubel stonden twee mannen van niet franse origine. Er was nog plaats, één kamer. We zette de kamer vast en betaalden direct, gelukkig, de nachtrust was verzekerd. De auto konden we in de parkeergarage zetten. We werden door de jongste man begeleidt naar een straat achter het hotel waar de parking gesitueerd was. Een hoge schuifdeur werd geopend, en we keken een grote donkere ruimte in waar het schaarse licht van een enkel TL-buisje brandde.

Er werden drie auto’s naar buiten gereden, en de hotelbediende gebaarde dat onze auto achter in de ruimte links in de hoek geparkeerd kon worden. We deden dit en namen de nodige handbagage uit de auto. De sleutels moesten we afgeven en we liepen naar het hotel terwijl hij de andere auto’s weer in de garage puzzelde.
Bij de receptie kregen we de sleutel van onze kamer en liepen vijf trappen naar boven, waarbij je telkens weer op de volgende lichtknop moest drukken om niet halverwege iedere klim in het duister te tasten. Er hing een walm van teveel verschillend eten door elkaar in het trappenhuis, men kon hier blijkbaar op z’n eigen kamer ook een potje koken.
Het nummer klopte op de deur, wij ook voor de zekerheid. Binnengekomen zakten we met onze voeten in de sponzig aanvoelende vloerbedekking, het rook naar een sterk schoonmaakmiddel. Onze voetafdrukken lieten grote witte schuimcontouren achter in het donkere tapijt, wat was hier in Godsnaam gebeurd, een lijk opgeruimd? was het afzettingslint van de technische recherche nog maar vlak voordat wij kwamen verwijderd, wellicht een afrekening in het criminele circuit? Of, was het een congresganger?

En wat voor congres was het dan? En was dit daarom de enige vrije hotelkamer van heel Beziers.

Was het hier dan gebruikelijk om na elk kamerbezoek het tapijt met emmers schuimend sop te schrobben? Eigenaardig………
Een weeïge rioollucht had zich vermengd met de etensgeur en die van de tapijtreiniger, het was erg benauwd.
We fristen ons op in het ranzige badkamertje zette het raam open en gingen op zoek naar een restaurant. De receptie beneden was al verlaten, van achter de deuren klonk geroezemoes en Arabische muziek.
We vonden een leuke eettent met een groot terras, het was een zwoele avond en we kwamen bij van de rit en het gezoek naar een hotel. Het natafelen duurde langer en langer maar toen onze stoelen al haast aan een ketting gesnoerd werden gingen we met enige tegenzin terug naar ons hotel, wat moesten we anders, we kozen voor het ruime sop.
De geur was blijven hangen in de kamer, het was inmiddels half twee in de nacht, we schoven voorzichtig onder de krakende maar niet heldere lakens. We fantaseerden verder over wat er zich eerder op die dag in onze kamer had afgespeeld, KLOENG KLONG KLING,!!!!! klonk het plotseling, vanaf het plein, waar onze kamer op uitkeek. Men was begonnen de marktkramen neer te zetten voor de volgende dag.
Het raam sluiten was geen optie. Na enige tijd verstomde het geluid naar verder op het plein, we probeerden te slapen.

In de kamer naast ons waren ze ook begonnen iets op te zetten, misschien bevangen door de hitte, het duurde wel even voordat het gekreun en gekraak ophield. Toen het licht werd stonden we op. Om zeven uur daalden we de trappen af en kreeg de receptionist de sleutel van kamer 13 terug. De ochtend was mooi en zonnig, we reden stijf van het bed en slap van de lach naar Spanje.


Dit was het weer even vanuit het soms smoezelige franse leven,
Au revoir, Pauline en Maarten